کد خبر: ۲۰۶۱۱۲
تاریخ انتشار: دوشنبه ۱۳ دي ۱۴۰۰ – ۰۷:۳۷
به گزارش سرویس ترجمه بهداشت نیوز، والدین اغلب مجبورند با رفتارهای بد غذایی در کودکان خردسال خود کنار بیایند. این می تواند باعث شود آنها علائمی را که نشان می دهد بچه ها اختلال دارند از دست بدهند. ARFID در کودکان بسیار رایج است، به طوری که پژوهشگران تخمین می زنند که تا ۲۲.۵ درصد از جمعیت کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد.
اختلال اجتنابی در مصرف غذا یا (ARFID) در سال ۲۰۱۳ در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی گنجانده شد. این کاربا هدف جمع‌آوری بیمارانی که به ویژگی‌های سایر اختلالات پاسخ نمی‌دادند، انجام شد. به عنوان مثال، بی اشتهایی یا پرخوری عصبی.
در واقع، بیماران مبتلا به ARFID نگران وزن خود نیستند. آنها از تصویر بدن یا فرم بدن خود ناراضی نیستند. آنها رفتارهای غذایی را با هدف کاهش وزن انجام نمی دهند.
این یک اختلال خوردن است که با اجتناب از انواع خاصی از غذا یا با محدود کردن مقدار غذای خورده شده مشخص می شود. همانطور که در بالا توضیح داده شد، به نگرانی در موردفرم بدن یا وزن مربوط نمی شود، بنابراین انگیزه های این رفتار با سایر اختلالات متفاوت است.
خیلی آسان است که این وضعیت با مراحل معمولی غذا خوردن در دوران کودکی همپوشانی داشته باشد. به همین دلیل معیارهای تشخیصی زیر آن را مشخص می کند:
کاهش وزن قابل توجه (یا ناتوانی در تنظیم وزن بر اساس مرحله رشد).
کمبود تغذیه ای
وابستگی به مکمل‌های غذایی یا تغذیه‌های داخلی.
تداخل قابل توجه در عملکرد روانی اجتماعی.
مشکل در دسترسی به یک رژیم غذایی متعادل.
بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی که به طور مستقل ایجاد می شوند.
این اختلال را نمی توان بایک اختلال دیگر یا یک وضعیت پزشکی زمینه ای توضیح داد.
این معیارها هنگام تشخیص ARFID در کودکان به عنوان راهنما عمل می کنند. بنابراین، فقط یک متخصص بهداشت روانی یا اطفال می تواند تشخیص دهد. همه رفتارهایی که شامل اجتناب از مصرف غذا می شود را نمی توان به ARFID ربط داد.
عواقب ARFID در کودکان چیست؟
تغذیه در دوران شیرخوارگی برای تضمین رشد سالم بسیار مهم است. تغییر در عادات یا رفتار در این زمینه عواقب زیادی دارد که نباید به آن بی توجه ماند.
مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۵ انجام شد، نشان داد که رشد ضعیف و کمبود تغذیه دو مورد از شایع‌ترین پیامدهای این نوع اختلال هستند. در واقع، محدودیت مواد مغذی ضروری برای رشد مانع از برآورده کردن انتظارات رشد مطابق با مرحله نوزادی می شود.
کودکان همچنین ممکن است دچارتاخیر در بلوغ شوند. کم‌آبی، افت فشار خون، عوارض قلبی، کاهش توده استخوانی، نوسان سطح قند خون، مشکلات گوارشی، اختلالات عصبی، اختلالات غدد درون ریز، کم‌خونی، سوءتغذیه و بسیاری موارد دیگر از علائم این بیماریست.
به طور کلی، با گسترده‌تر شدن دوره‌های ARFID در کودکان، عوارض شدیدتر می‌شوند. کاهش انرژی، خواب آلودگی، اختلالات خلقی و عدم تمرکز نیز از پیامدهای مستقیم آن است. به طور خلاصه، عدم تعادل رژیم غذایی در چنین مرحله مهمی عواقب شدیدی دارد.
علل ARFID در کودکان و بزرگسالان چیست؟
دانشمندان مطمئن نیستند که چرا کودکان یا بزرگسالان به ARFID مبتلا می شوند. با کنار گذاشتن معیارهای نگرانی در مورد وزن یا تصویر بدن، فرضیه های زیر محتمل ترین هستند:
تجارب خوردن آسیب زا (برای مثال خفگی).
عدم علاقه به غذا.
اختلالات حسی (آنها به طعم یا بافت غذا حساس تر هستند).
اختلالات گوارشی زمینه ای (بیماری سلیاک، رفلاکس و غیره).
مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۴ در مجله سلامت نوجوانان منتشر شد نشان داد که این اختلال در مردان و افراد مبتلا به اختلال اضطراب عمومی شایع‌تر است. همچنین تصور می‌شود که در افراد مبتلا به اختلال وسواس فکری اجباری، اختلال طیف اوتیسم و اختلال نقص توجه و بیش فعالی شایع‌تر باشد.
این بیماری می تواند در هر سنی ظاهر شود و می تواند از چند ماه تا چند سال طول بکشد. یک محرک مستقیم همیشه پیدا نمی‌شود، بنابراین گاهی اوقات دلایل آن نامشخص می‌ماند. از آنجایی که این یک اختلال جدیداست تحقیقات زیادی باید انجام شود.
چه گزینه های درمانی در دسترس هستند؟
با توجه به پیچیدگی این اختلال از نظر پیامدهایی که می تواند برای سلامتی کودکان داشته باشد، عاقلانه است که درمان را در اسرع وقت انجام شود.
این کار معمولاً با مشارکت یک تیم از متخصصان اختلالات خوردن انجام می‌شود.
این تیم ممکن است متشکل از متخصصان اطفال، متخصصان تغذیه، درمانگران و روانشناسان واجد شرایط باشد. گاهی اوقات یک گفتار درمانگر و یک متخصص آموزشی بسته به شرایط ممکن است مفید باشد.
مسیر اقدام با در نظر گرفتن مشارکت هایی که متخصصان می توانند در رشته های مربوطه خود انجام دهند تعیین می شود. گاهی اوقات ممکن است دارو برای تحریک اشتها یا برای درمان بیماری‌های زمینه‌ای (اضطراب، رفلاکس و غیره) تجویز شود. نکته مهم این است که موارد زیر حتما انجام شود:
انطباق با الگوی تغذیه سالم با توجه به مرحله رشد.
بازیابی وزن از دست رفته.
ارزیابی پیامدهای احتمالی که محدودیت مواد مغذی بر بدن داشته است.
بهبود رابطه ای که کودک با غذا دارد.
بهبود روابط کودک با والدین و اطرافیانش.
درمان ARFID در کودکان می تواند پیچیده باشد و ممکن است ماه ها یا سال ها ادامه یابد. تشخیص زودهنگام می تواند بسیار کمک کننده باشد. اگر رفتارهای غذایی مشاهده شود که فراتر از کج خلقی های معمولی است، باید به دنبال مراقبت های حرفه ای برای درمان این اختلال بود.
۱۱اکتبر۲۰۲۱
Steptohealth
گلنوش محبعلی
